Sonbaharın hüzün günlerinde bahçede tek tük kalan beyaz güllerle sohbet ediyordum. Bir mısra yakalamaya çalışıyordum.
"Hazan yollarında savrulan beyaz güller yollarda hüzün beni bekler."
Biliyorum. Ne kadar uzaksan o kadar yakınım sana. Ne kadar kaçarsan kaç içinde bana ait olanla kaçıyorsun: Sevgimle!
Oysa sen ne kadar yakınımdaydın. Sözde değildi hatıraların sıcaklığı. Biliyordum kendimden kaçtığım zamanlarda bile biliyordum: Bir yürek benimledir...
"Bir yürek benimledir." diyebilmeliydin. Diyemedin.  Sesler ve ışıklar ülkesine girişler kapatıldı. Yüreğim sensizliğin ve karanlığın ülkesinde yine sürgün kaldı.