Bu eser, tasavvufun temel kaynaklarından beslenerek; bilhassa İmam Gazzâlî (ö. 505/1111) olmak üzere Sülemî (ö. 412/1021), Hücvîrî (ö. 465/1072 [?]), İbnü'l-Arabî (ö. 638/1240) ve Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî (ö. 672/1273) gibi büyük sûfîlerin izinde terbiye anlayışının mahiyetini ve maksadını ortaya koymayı gaye edinmiştir. Bu çalışma, sûfî mektebinin bireyi nasıl bir mânevî terbiye sürecine tâbi tuttuğunu, kötü alışkanlıkların nefsin perdeleri olarak nasıl işlev gördüğünü ve bu perdelerin nefs tezkiyesi yoluyla nasıl ortadan kaldırılabileceğini ele almaktadır. Tasavvufî terbiye bağlamında bu olgular, bireyin bâtınî dönüşümünü sağlayan asli dinamikler arasında değerlendirilmiştir.
Amacımız, sûfî terbiyenin teorik çerçevesini ortaya koymakla kalmayıp, bu çerçevenin tarihî, ahlâkî ve psikolojik izdüşümlerini de okuyucuya sunmaktır. Tasavvufî terbiyede esas alınan dönüşüm, insanın beşerî yönünü ilâhî murada uygun biçimde inşa etme sürecidir. Bu bağlamda eser, tasavvufun ahlâk ve terbiye merkezli yönüne dair literatürdeki çalışmalara mütevazı bir katkı sunmayı hedeflemektedir. Nihayetinde bu çalışma, özellikle çağdaş bireyin bâtınî dünyasında anlam ve istikamet arayışlarına ilmî bir zemin kazandırma gayretinin ürünüdür.