Bu kitap Akademik bir rehber değil, duygusal bir yol haritası. Teorilerden çok gözlemlere, verilerden çok yaşanmışlıklara dayanan satırlar. Bir öğretmenin sınıftaki gözlem defteri, bir annenin iç sesi, bir çocuğun gözyaşıdır belki her biri. İçinde büyürken kırılmış çocuklar var. Sesi duyulmamış, anlaşılmamış, kıyaslanmış, etiketlenmiş çocuklar. Ama aynı zamanda, her şeye rağmen yeniden güvenebilen, sevinebilen, içinden "iyi ki" geçirebilen çocuklar da var.
Ne bir sistem eleştirisi taşıyor bu metinler, ne de mükemmellik arayışı. Sadece daha iyi bakabilmeyi, biraz yavaşlamayı, daha çok hissetmeyi teklif ediyor.
Biraz annelik, biraz öğretmenlik... Ama en çok da insanlık barınıyor bu satırlarda. Hayat her geçen gün biraz daha ağırlaşıyor. Zaman daralıyor, sabır tükeniyor, ilişkiler yüzeyleşiyor. Ama biz, bu zorlaşan dünyada daha da zorlaştırmak yerine kolaylaştırmayı seçsek?
Şikâyetle oyalanmak yerine değiştirmek için adım atsak? Nefret etmek kolayken, biz sevmeyi göze alsak. Yargılamaya meyilliyken, anlamaya niyet etsek. Zaten yeterince kararmış bir dünyada, biraz umut olsak; birbirimize, çocuklara ve en çok da kendimize...