Ertangil'in Monologlar'ı, düşüncenin serbest ritmiyle akan, kişisel yaşantılardan felsefi çıkarımlara uzanan samimi bir zihin haritası. Düşünme şekli, katılığın her formundan kaçınan, kendini belirli bir tema etrafında sınırlamayı reddeden özgür bir akışı benimsiyor.

Ertangil, mutlak hakikatler peşinde koşmaktansa "kanaatler düzlemi"nde gezinmeyi tercih eden, ancak tüm görüşlerin eşdeğer sayılmasına da karşı çıkan titiz bir düşünür. Akademik dilin kuru ve coşkusuz dilinden özellikle kaçınan yazar, fikirleriyle okuru sarsmaktansa birlikte düşünmeye davet ediyor.

Ricœur, Gadamer ve Nietzsche'den izler taşıyan düşünme biçimi, yaşantıların olduğu gibi aktarılmasının imkânsızlığını kabul etse de anlamın paylaşılabilirliğine inanan umutlu bir felsefi bakış sunuyor. Yazarın "özelin umumileşmesi" olarak tanımladığı yazma eylemi, kişisel tecrübelerden damıtılmış anlamların okurla buluşmasını hedefliyor.

Ertangil, düşüncelerini sistemli bir yapıya hapsetmeden, rapsodik bir tarzla, o gün içinden ne gelmişse öylece sunan, yaşama ve düşünmeye dair dürüst bir tanıklık sunuyor.