Özel bir Arap edebî biçimi olarak miladî onuncu yüzyılda ilk örnekleri Bedîu'z-Zamân el-Hemedânî tarafından ortaya konulan süslü kafiyeli nesir ve şiirin karışık olduğu bir hikâye türü olan makâme yaklaşık olarak on asır boyunca doğu ve batıda klasik ve modern edebiyatta birçok edebiyatçının kalem oynattığı bir tür olmuştur. Bu tür sadece Arap edebiyatçılarını etkilemekle kalmamış aynı zamanda yabancı edebiyatçıları da etkilemiştir. Makâme türü Modern Arap edebiyatında özellikle modern dönemin başlangıcında bazı edebiyatçıların biçim arayışında bir tür yol gösterici olmuştur. Klasik dönemde geniş bir konu yelpazesine sahip olan makâme modern dönemde konu çeşitliliğini korumakla beraber daha çok eğitim ve sosyal eleştirinin bir aracı olarak kullanılmıştır. Daha sonra Batı edebiyatının etkisiyle bu tür ana edebî akımın dışına itilmişse de kenarda varlığına devam etmiştir. Klasik dönemde diğer nesir türlerine üstün gelerek kendi semasının tek yıldızı olan makâmenin modern dönemde nasıl bir seyir izlediği bu çalışmanın temel konusunu teşkil etmektedir.