Levinasın düşüncesini, eserini bir anlamda tamamlayan büyük yeniliğin, aziz ile azizliğin onun söylemine girişi olduğu kesindir. Levinas, Tanrıyı -ama hem Descartesın hem de Pascalınkinden fersah fersah uzak bir Tanrıyı- felsefi söyleme yeniden dâhil etmekle yetinmeyerek, başlangıçtaki sorumuza- Michel Foucaultnun üzerinde bunca kafa yorduğu dünyanın trajik deliliğinin karşısına ne çıkarmalı? sorusuna cevap vermenin tek yolu olarak insanların azizliğini önümüze koyar.
(Michael de Saint Cheron)

Nihayetinde vurgulamak istediğim nokta şudur: Başkalığın esaslı bir konumlaması olmadan hakikati tesis etmek mümkün değildir; hakikat asla aynı olan değildir. Sadece başka dünya ve yaşam biçiminde hakikat olabilir.
(Foucault)

Elinizdeki kitap, etik özneyi kendini Başkasına adamış bir kurban olarak tasavvur eden; etik ilişkiyi kutsiyetin tinselliği içinde düşünen Levinas ile özneyi özgür bir biçimde kendisiyle kurduğu etik ilişki ve tarihsel özneleşme süreçleriyle birlikte düşünen Foucaultnun yaklaşımları arasında eleştirel bir diyalog başlatmayı denemektedir.