Sanki hep beraber körebe oynuyor gibiyiz. Koskoca sandığımız bu dünyada ruhen birbirimize birkaç adım yakınlıkta dolaşıyoruz. Çünkü bizler zaten aynı deryanın damlalarıyız. Ancak bunu fark edip hatırlayabilmek için "şakacıktan" bir maceraya girişmişiz. Birbirine çok uzak olduğunu sananlarımız bile esasında azıcık süzülüş mesafesindeyken o diyar senin bu diyar benim diyerek sefer ediyoruz. Kolayı zorlaştırıyor yolu uzatıyor hayali gerçeğe sarmaya çalışıyoruz.

Hz. Mevlânâ da Mesnevî'de "Gökte uçan kuşun yere vuran gölgesinin peşinde koşuyorsunuz..." diyor. Hâlbuki başımızı kaldırıp hakîkatine bakabilsek kuşun kendisini görebilsek hiç gölgesinin peşinde koşar mıyız?

Bu hâli kendimizden uzak sanmayalım çünkü gördüğümüzü sandığımız her şey bir kuşun bu dünya zeminine vuran gölgesinden farksız... Bizlerse hem görmüyoruz hem görüyoruz sanıyoruz ve görmediğimizi bilmiyoruz hem de gördüğümüzü sandığımız şeyleri gerçek sayıp onların peşinden koşuyor onları tutmaya çalışıyoruz.
Kaç kere "Sobe!" dedik?
Ne kadarı doğru çıktı?
Hangimiz gördüğümüzden eminiz şimdi?
Öyleyse bizim bu âlemdeki oyunumuzun adına hiç "körebe" denmez mi?