Rûhânî tefekkür kalbe ait bir îman anahtarı...
Kâinat mûcizevî âyetlerle dolu bir tecellî ve esrar kitabı; esmâ­i ilâhiyyenin fiilî tecellîsi âdeta sessiz bir Kurân...
Kurân da kelâma bürünmüş konuşan öğüt veren bir kâinat...
İnsan ise her ikisinin kavşağında bulunan bir irfan mihrâkı ve tecellî âbidesi...
Cenâb­ı Hak Kurân­ı Kerîminin 137 yerinde insanı kâinatta sergilediği ilâhî kudret nakışlarını ve azamet tecellîlerini tefekküre davet ediyor.
Hakikaten feyizli bir gönülle kâinâta nazar edenler öyle bir ufka nâil olurlar ki sanki üzerlerindeki semâ muhteşem bir billûr avize gibi ilâhî sırlardan göz kırpan bir derinlik sunmakta... Yeryüzü ise her ağaç ve onların yaprakları ile ellerini niyâza açarak neşeli ürperişlerle Rabbine yalvarmakta... Çimenler sanki Muhammedî bir cemaat için seccâde onun üzerinde çiçekler safâlı bir ümmet olarak vecd içinde dalgalanmakta... Kudret nişâneleri olan dağlar ilâhî huzurda kıyam hâlinde... Sanki bulutlar feyz ve bereket menbaı olarak semâda dolaşan bir okyanus... Rüzgârlar ilâhî ilhamların gaybî habercileri... Şimşekler korku ve ümit şerâreleri. Gürlemeler ve yıldırımlar Kahhârın saltanatının fermanları ve gaf­letten îkaz eden bombardımanları... Gündüzler Hakkın nûrunun zuhûru; geceler ise ilâhî sır ve hikmetlerin tefekküründe derinleşme demleri...
Velhâsıl mümine gereken en mühim tahsil; "Yaratan Rabbinin adıyla oku!" (el­Alak 1) emr­i ilâhîsine her an itaat neticesinde kalben merhaleler katetmektir. Yâ Rabbî! «Seni bulan neyi kaybetti Seni kaybeden neyi buldu?» (Atâullah el­İskenderî)