Başarı tarifinin başkalarının önüne geçmek olduğu hatta en öne geçilmemişse tüm başarıların eksik kabul edildiği bir dünyada çocuk yetiştirmek çok zor olsa da bu gayenin peşini bırakmamalıyız. Sınav sonucunu heyecanla paylaşan çocuğuna tepki vermeden önce sınıfta kaç kişinin kendisinden daha yüksek aldığını soran annelerle bunu başaramayız. Ya da engelli bir çocuğun çocuğunun sınıfında olmaması için düzenlenen imza kampanyalarına imza atan annelerle de yapamayız. Çocuklara kitap okumanın önemini anlattığı hâlde yıl içinde kendisinin okuduğu kitap sayısı sıfıra yakın olan insanlara iyiliği anlatırken kendini unutan öğretmenlerle de bir yere varamayız.

İnsanın cinsiyetini önemseyip şahsiyetini hiçe sayan sahip olduklarının maliyetine bakıp değerini önemsemeyen iyi insan olmayı iyi bir kariyer sahibi olmakla eşdeğer tutan kendi kabilesinin dışında yaşanmaya değer bir hayat olmadığını diğerlerinin bir değerinin olmadığını düşünenlerle de yapamayız. Rahman ve Rahim bir Allah'a tapındığı hâlde kinini din edinen insanlarla da.
Çocuğunuzun on yıl sonra nasıl bir insan olacağını; okuduğunuz kitaplar izlediğiniz filmler sosyal ilişkileriniz akrabalarınızla olan münasebetiniz kazanç ve kayıp tanımlarınız yiyip içtikleriniz kitapla kültürle sanatla olan ilişkiniz doğayı korumaya yönelik duyduğunuz hassasiyet merhametin maraz doğurup doğurmayacağına olan inancınız Allah denilince aklınıza gelenler adalet merhamet denilince düşündükleriniz belirleyecektir. Bunların hepsi sizin onun hayatında bıraktığınız izlerde yazılı olacak. Anne-baba çocuğa sadece genlerini vermekle kalmaz çevre koşullarının en etkili olduğu yıllarda çevre koşullarını da belirler.

Hata yapmayan değil hatada ısrar etmeyen çocuklar; uyarıldığı zaman uyarıldığı şeye karşı duyarsız kalmayan doğruyu gördüğünde yanlışından vazgeçebilen çocuk yetiştirmek olmalı hedefimiz.

Mükemmel ebeveyn olmamız gerekmez. Kaldı ki mükemmellik ebeveyn için de çocuk için de mükemmel bir yol değildir. Unutulmamalıdır ki "İsabet eden oklarda isabet etmeyen okların payı vardır."