Yeniden kukla olmak istediğini kabullenmiş
sonu başı kararsız devinimler sahnenin ortasına
doğru itelerdi onu takma gözlerinde kimine
göre ölüm kimine göre deşilmiş ruh zamanı hiçe
saymanın bedelini canlandırsın diye.
Gördüklerinin duyduklarının görülmekle
duyulmakla yetindiği bir yaşamasızlığa kıstırırdı
kendini. İpleri el ayak çektikten sonra uzak
perdelerin ardını sökmeye çalışır yine de
bulamazdı yazamadıklarını yazmanın yolunu.