Ayrılıkla başlayan bir satırın sonunu sadece yalnızlık noktalar. Ve en sessiz çığlıklar gülen yaralardan sızar.

Toydum o zamanlar. Bilmiyordum.

Meğer aşk ayrılığın hazırlık sınıfıymış. Kalbimdeki salıncağa yıldırımlar düşmez sanıyordum.

Yanıldım. Ama kabullendim. Eskisi gibi acımıyor artık içim. Neden biliyor musun?

Çünkü; bir zamanlar ev sahibi olduğun yüreğimin şimdi kiracısı bile değilsin!

Ne acı...

Daha da acısı sen benim arşa gönderdiğim en büyük bedduamsın:

"Rabbim seni benimle hatırlatsın!"